چنانم با رفیقان در ره عشق

که موری لنگ با چابک سواران

به خواری در رهش افتاده بودم

سحرگه آن قرارِ بی قراران

ز من بگذشت چون باد بهاری

مرا بگذاشت چون ابر بهاری

مرا عقل نخستین این چنین گفت

که این عالم ز بهر حق بخار است

فلک دیوانه‌ای بیهوده گرد است

جهان شوریده‌ای آشفته کار است

تو در دوزخ دری و می ندانی

[...]

جهان خلق و امر از یک نفس شد

که هم آن دم که آمد باز پس شد

ولی از جایگه آمد شدن نیست

شدن چون بنگری جز آمدن نیست

تعالی اللّه قدیمی کو به یک دم

[...]

وجودی در همه اعیان، عیان است

ولی از دیدهٔ مردم نهان است

به هر آیینه حسنی نو نماید

ز هر برجی به شکل نو برآید

حقیقت در دو عالم جز یکی نیست

[...]

خبر داری که سیاحان افلاک

چرا گردند گردِ خطّهٔ خاک

درین محرابگه معبودشان کیست

وزین آمد شدن مقصودشان کیست

چه می‌خواهند از این محمل کشیدن

[...]

خوشا جانی کزو جانی بیاسود

نه درویشی که سلطانی بیاسود

به عمر خود پریشانی نبیند

دلی کز وی پریشانی بیاسود

اگر مطلق شوی مطلق ببینی

مقید جز مقید بین نباشد

دل مجروح را پروایِ تن نیست

شهیدِ عشق محتاج کفن نیست

مرا دل می‌کشد جایی که آنجا

صبا را زَهرهٔ آمد شدن نیست