دریغ از خواجه لطف الله جراح

که در میدان حکمت تاختی رخش

دوا بخش جراحتهای ما بود

از آن تاریخ او آمد دوا بخش

دریغ از میرزا محمود خوش خلق

چگویم وصف آن مقبول مقبل

بس این وصفش که در تاریخ گویند

جوان عاقبت محمود عاقل

زهی فرخنده مولودی که کردست

جهان از خرمی بر خلق گلشن

پدر را چشم روشن شد ز رایش

از آن تاریخ او شد چشم روشن

دریغ از صنعی بیمثل کاخر

اجل بشکست جام عشرت او

همی گویند خلق از بهر تاریخ

ز صنعی حیف و حیف صحبت او

دلم دور از تو هر شمعی که افروخت

عیان تا گشت آه آتشین سوخت

چو پیراهن ز شوق آن نوگل من

شکافد سینه را دل تا بدامن

جهان تنها گرفت از خلق خوش یار

کجا با لشگران گیرد دگر بار

نخواهم بنگرد در آینه خویش

که چون خود بین شود گردد جفا کیش