دمادم هستم و یک ذره در نیست

بر من هست اندر نیست یکیست

دو روزی صبر کن کت بودنی نیست

در آخر چون به بینی جمله یکیست

ترا تا نفس باشد هم جلیست

نیاری دید دیدار نفیست

هر آنکو مرگ اینجا آرزویست

زپیش اندیشی اندر گفت و گوی است

حقیقت جبرئیلم مصطفایست

که او کل رازدار پادشاه است

چو با دل میکنم دلدار اویست

که با من در یقین در گفت و گوی است

زاو تا تو رهی بسیار خود نیست

دوئی بینی وگرنه ذات یکی است

بت ما صورتست و گفت و گویست

یکی بود و یکی در جستجوی است

حقیقت بایزید آن لحظه بگریست

بدو گفتا چو تو ای جان و دل کیست؟

چو جمله خود توئی بس نیک و بد چیست

چو تو عشقی حقیقت جز تو خود کیست

تو آخر کیستی منصور هم کیست

درین روی تو آخر نورهم چیست

ره جانان خرابی در خرابیست

در آن عین خرابی جمله شادیست

نشان صادقان هم بی نشانیست

که بی نقشی عیان جاودانی است

بلای قرب جانان خوش بلائیست

که آن جز با نمود انبیا نیست

جلال من فنای جاودانیست

نمود من بقای جاودانی است

ز جان تا سوی جانان صورتت نیست

یقین آنگه بداند کز منت چیست

که جز او هیچکس اینجایگه نیست

یقین دانست کین دلدار یکیّست

ره شرعت وصال جاودانیست

خوشا آنکس که اندر شرع تو زیست

حقیقت غیر تست و سیر پیدایست

نمود کعبه اندر دیر پیداست

که میداند که این اسرارها چیست

که دل هر لحظه خون برجای بگریست