ز اختر ساعت سعدی گزیدند

چو در در رشتهٔ طالع کشیدند

چو از شه نغمهٔ رخصت شنیدند

به سوی هیمه چون آتش دویدند

زبس خواری ازین عزت کشیدند

وطن را باز بر غربت گزیدند

که ناگاه از قفاشان در رسیدند

بچشم خود چو مرگ خود بدیدند

برون ز اندازه انجم می طپیدند

مگر از شادی شب می بریدند

به باغ از باد، بوی می شنیدند

کدوها هرطرف گردن کشیدند

پس از چندی که منزل می بریدند

به نزدیکی آن سرحد رسیدند

سپاه نصرت آیین چون رسیدند

ز مقهوران اثر برجا ندیدند

که ترسم خلق چون مرگم شنیدند

طمع یکبارگی از من بریدند،

چو نام گوهر و دریا شنیدند

ز حرف آشنا سویم دویدند

پریشان خاطران وقتی رسیدند

که آن گنج گهر در خاک دیدند

چو در خلد، آن چه بایستی ندیدند

ازان باغ فرح‌بخش آفریدند

حصاری گرد این گلشن کشیدند

ز گوهر، مهره دیوار چیدند

جهان گشتند محنت ها کشیدند

نشان اسب گم گشته ندیدند

چو اسبِ خویش را در باغ دیدند

چو اسب از بس نشاط از جان جهیدند

چو پیر خویش را با رام دیدند

پی پابوس او از سر دویدند

ز ره رفتن زمانی نارمیدند

به روز جشن در ترهت رسیدند

چو اهل جشن روی رام دیدند

به استقبال پیش از خود دویدند

چو زاغان زان کمان را پس ندیدند

که دیگر ز آبروی خود رمیدند

سحر چون رام را مردم ندیدند

به حسرت آه سرد از دل کشیدند