رخ جانان درون دیده پیداست

ولیکن عقل اندر عشق شیداست

چو معشوقت درون خانه پیداست

چرا جان ودلت اینجای شیداست

زهی گنجی که اندر جمله پیداست

دل عشّاق اندر گنج شیداست

طلسم آدم شکست و راز پیداست

کنون آن گنج بر اصل هویداست

بعالم در نمود جمله پیداست

که ذاتم در درون جان هویداست

دو عالم پیش این دم ناپدیداست

از این دم جملگی گفت و شنید است

نمود تو ز جمله گرچه پیداست

نمودت از فنا اینجا هویداست

جمال یار پنهان نیست پیداست

ولیکن چون ببیند دل که شیداست

قرار این جهان زیشان پدید است

کزیشان این همه گفت و شنید است

همه در کش که منصور او کشید است

در آن مستی جمال یار دید است

چو او را اوّل و آخر هویداست

حقیقت سرّ پنهانست و پیداست

چنان عطّار در تو ناپدید است

که گویا با تو درگفت و شنید است

همه ذاتست و بهر نقش پیداست

ولیکن عقل در شین است و شیداست

صفات جمله اشیا بر تو پیداست

حقیقت ذات در جانت هویداست

زمین و آسمانها در تو پیداست

همه اشیا درون تو هویداست

زهی مهتر که در تو جمله پیداست

همه ذرّات از عشق تو شیداست

وصال جوهر جانان هویداست

بچشم اهل پنهانست و پیداست

شما را اوّل و آخر هویداست

حقیقت بودتان پنهان و پیداست

ولی اینجا درون پرده پیداست

جمال بی نشانی هم هویداست

مرا امروز چون جانان هویداست

بنقدم شاد چون فردا نه پیداست