همی گفت ای جهان فضل و تقوی

به دربار تو دارم بث شکوی

سپس جویید کامِ خود ز هر کوی

تو از یک سوی و خانم از دگر سوی

بدیدم اصفهانی زیر و هم روی

ندیدم اصفهانی من بدین خوی

که از شر ددان آدمی روی

نجاتم داده و افکنده یکسوی

کباب‌ از باد سوزان‌ گردن و روی

ولی یخ بسته دست اندر ته جوی

برافکندند زیلویی لب جوی

خلیل افتاده چون من روی زیلوی

سبکباران سبک رفتند ازین کوی

نکردند این گل پر خار را بوی

بیکسو، ارغوان افروخته روی

ز ژاله بسته، مروارید بر موی

همه رنگ و صفا و جلوه و بوی

همه پاکیزه و شاداب نیکوی

ز بالا، صبحگاهی دیدمَت روی

پسند آمد مرا آن خلقت و خوی

نظر بازی نمود، آن یار دلجوی

ترا برداشت، تا بیند مرا روی

ندیدندم به جز برگ و گیا، روی

نکردندم به جز صبح و صبا، بوی

تکاپو از نسیم و مویه از جوی

ز شاخ تر گراییدن به هرسوی