زهی بنموده رخ از کاف و از نون

فکنده نورِ خود بر هفت گردون

زهی صاحب قِران دَورِ گردون

توئی نور دو عالم بی چه و چون

محمد گفت ای دانای بی‌چون

توئی سرّ درون و راز بیرون

خطابش کرد کای محبوبِ بی‌چون

ازین سه سی هزاران دُرّ مکنون

حسن یک روز رفت از بصره بیرون

به پیش رابعه آمد بهامون

یقین می‌دان که زاغ زلفم اکنون

نخواهد خورد الا از دلت خون

مگر آدم بکاری رفت بیرون

بر حوا دوید ابلیس ملعون

هزاران جادوئی آرم دگرگون

که مردم را برم از راه بیرون

دل تو چیست موسی، نفس فرعون

چو طشتی آتشین دنیا بصد لون

چنان در خاکش افکندست و در خون

که دیگر برنخواهد خاست اکنون

شد القصّه حسن نزدیکِ شمعون

میان خاک دیدش خفته در خون

چو شاهش دید گفت ای حسنت افزون

چو تو باز آمدی من رفتم اکنون

ز تاریکی برون آمد جگر خون

دلش را هر نفس حالی دگرگون

من از وی می‌نپردازم بدو کَون

تو با وی می‌نپردازی ز صد لون

مگر روزی گذر می‌کرد هارون

رسید آنجایگه بهلولِ مجنون

نصیحت خواست از بهلول هارون

بدو گفت آن زمان بهلولِ مجنون

شفق خونست و دایم چرخِ گردون

سر بُرّیده می‌گردد در آن خون

ز دیری گه مگر می‌خواست مأمون

که آید آن غلام از پوست بیرون

نهان آن قوم را فرمود مأمون

که خواهید این غلامم را هم اکنون

غلام سیمبر را گفت مأمون

درین منصب چه می‌گوئی تو اکنون