ترا دانا بحکمت رهنمون کرد

پس آنگه روح حیوانی برون کرد

همو ما را در اینجا رهنمون کرد

نمود عشق خود اینجا فزون کرد

قضا در آخرش خوار و زبون کرد

ز جنّاتش بخواری او برون کرد

چنان ابلیس ایشان را زبون کرد

که همچون خود مر ایشان را برون کرد

ترا تا نفس اینجاگه زبون کرد

در اینجا گه دلت غرقاب خون کرد

چو آدم از بهشت خود برون کرد

سرشته خاک من در عین خون کرد

کش از خاطر توانستی برون کرد

بدین افسانه دردش را فسون کرد

به زورت پنجه طاقت زبون کرد

ز دستت نقد گیرایی برون کرد

ندانم در فراق یار چون کرد

ز تیشه بیستون را بی‌ستون کرد

حکیمانه علاجش بین که چون کرد

به اخراج از تن ملکش برون کرد

گریز آخر ز عقل ذوفنون کرد

دل خود کام را از عشق خون کرد

ز اقبال فلک پیما چه پرسی

حکیم نکته دان ما جنون کرد