پر از خونش دو چشم ناغنوده

چو اخگرها ز خاکستر نموده

عروس گل نقاب از رخ گشوده

رخ از زنگار گون برقع نموده

بر آزادگان نبود ستوده

که بندی دل به کس ناآزموده

سپاهی یکدل و رزم آزموده

چو نون اندر میان جنگ بوده

چنان دهقان در نفعش گشوده

که گر جو کاشته گندم دروده

خرابی بر دلش نوعی فزوده

که گویی ظالمی را خانه بوده

مگر فواره سر بر اوج سوده

نگاری ساعد سیمین نموده

ز دزد و پاسبان بی غم غنوده

نه در بسته، نه اسبابِ گشوده

سخن گفت و در حیرت گشوده

به یک حیرت دو صد حیرت فزوده

به شب انگشت گر دوکان گشوده

نهاد انگشت بر هم توده توده

خیانت بر ولی نعمت نموده

در ظلم و ستم یک سر گشوده

به من چندان در رحمت گشوده

میان همگنانش بس ستوده

سپهر افکنده در آفاق دوده

زمین بر سطح گردون قیر سوده

ز نفست گر شد این سرها ربوده

نماند در تو وصفی ناستوده

و یا خود آتش نمرود بوده

براهیم این زمان در وی غنوده

نخست «‌آرایش خورشید» بوده

دوم «‌آیین جمشید» ستوده

به یزدان بهمنی گستاخ بوده

جوابی اخگرش نیکو سروده