یکی بگرفت لقمان و بدو گفت

مده نقد درستی را ز کف مفت

ز یاران این ملامت‌ها چو بشنفت

جواب دوستان را این چنین گفت:

از آن افتادن بیگه، برآشفت

نهان با شاخک پژمان چنین گفت

بغاری تیره، درویشی دمی خفت

دران خفتن، باو گنجی چنین گفت

هر آن گوهر که مژگان تو می‌سُفت

نهان با من، هزاران قصه می‌گفت

در آنساعت که چشم روز میخفت

شنیدم ذره با خفاش میگفت

مرا باید دگر ترک چمن گفت

گل پژمرده، دیگر بار نشکفت