من اندر گوی تو حیران و مستم

اگرچه خویشتن کلّی شکستم

چرا تنها همی گوئی که هستم

که با تو در درون جان نشستم

ز وصفت واله و شیدا شدستم

ز جام عشق تو حیران و مستم

مرا جویا و من خود جمله هستم

بسی آوردم و اینجا شکستم

بده جامی اگرچه هست هستم

بیک جامی دگر ای دوست رستم

مرا کردی طلب پیوسته مستم

درون جان و دل پیوسته هستم

ندیدم گرچه بسیاری بجستم

از آن اینجایگه فارغ نشستم

ز دیدارت چنان حیران و مستم

که جامت اوفتاد اینجا زدستم

بسی سالست تا اینجا نشستم

بت صورت بمعنی برشکستم

ز صورت بت در این دیرم که هستم

دمادم این بت صورت شکستم

چراچندین که در بند تو هستم

بزیر بار محنت مانده پستم

چنان مستغرقِ رازِ الستم

که اینجاگه صدف در هم شکستم

ز دیدارت چنان مستم که مستم

که چرخ دهر طلسم اینجا شکستم

چو منصور تو من دیوانه هستم

که از خمخانهٔ ذات تو مستم

شکستم سوزن و رشته گسستم

حقیقت نیست گشتم تا که هستم

زهستی گرد تو یک پرده بستم

ابا تو اندر این خلوت نشستم

حقیقت آنچه میگویم که هستم

کنون در آخرش بت میپرستم

بده جامی که خود مست الستم

ولی ایجایگه من نیمه مستم

کف خاکم حقیقت هر چه هستم

که از دیدار و رخسار تو مستم

من آن سیمرغ قاف قرب هستم

که بر منقار قاف اینجا شکستم