چو خاتون درجهان یک سیمبر نیست

بعالم در، چنین باغی دگر نیست

که او را از کس و از خود خبر نیست

غم پیکان و هم درد دگر نیست

نمی‌گویم که صورت معتبر نیست

که کار صورت ای جان مختصر نیست

دلی گر بود قرآن باخبر نیست

مر او را راه از این منزل بدر نیست

چنان دانم که من هستم دگر نیست

بجز من نفع و خیر و خیر و شر نیست

ورای ذات او چیز دگر نیست

بجز منصور کس را زوخبر نیست

همه اینجا توئی چیزی دگر نیست

که بیند مر ترا چون راهبر نیست

خریدار تو مائیم و دگر نیست

بجز من از وصالت کس خبر نیست

حقیقت جز که من چیز دگر نیست

از آن مانده از انجامت خبر نیست

بجز تو هیچ نقاش دگر نیست

کسی را از تو اینجاگه خبر نیست

رهت اینست وهر راه دگر نیست

دریغا کز نمود خود خبر نیست

ز احوال بروجت خود خبر نیست

ز اشجار وجودت خود ثمر نیست

ز هشیاران عقبایت خبر نیست

بشیطانان دنیایت ظفر نیست

حقیقت چون توئی چیزی دگر نیست

کسی دیگر به جز ذاتت خبر نیست

بجز دریای جان دُرِّ دگر نیست

که اینجاجز یکی ذاتِ گهر نیست

ز ذاتم عقل و جان اینجا خبر نیست

که من در بود خود هستم دگر نیست

که جز دیدار حق چیز دگر نیست

ترا حوّا از این معنی خبر نیست

چو اسرارست و مر چیز دگر نیست

در این اسرار جز حق راهبر نیست

که جانانست و خود چیز دگر نیست

بجز او در دل و جان راهبر نیست

از این اندیشه جز خون جگر نیست

در این دریا مرا راهی بدر نیست