یکی می‌رفت در بغداد بر رخش

تو گفتی بود در دعوی جهان بخش

ز بعد منبع الاطوار جان‌بخش

به میدان سخن راندم دگر رخش

دریغ از خواجه لطف الله جراح

که در میدان حکمت تاختی رخش

دوا بخش جراحتهای ما بود

از آن تاریخ او آمد دوا بخش

که چون خسرو از آن دشت فرحبخش

به عزم شهر راند از جای خود رخش

به زیر کوه لشکر ج مله شد پخش

به تنها ماند پور راون و رخش