که ای دانای هر رازی کماهی

بر این قوم از تو میخواهم گواهی

شب مهتاب و حوت و برج ماهی

جوانی و بت مژگان سیاهی

جدا از حاسدان دور از رقیبان

همین فایز به است از تاج شاهی

و زان پس میرشمس‌الدین چو ماهی

فروزان شد بگو بی‌اشتباهی

بود آن امتداد پادشاهی

ظهور حضرت باری کماهی

چه برنا اهل لطف پادشاهی

ندارد بهر او غیر از تباهی

شود روشن بنور قدس شاهی

باو بیند حقایق را کماهی

ز عارف گوش کن گر مرد راهی

بذات و وصف و فعل حق گواهی

بود در عزتش بر تاج شاهی

باو هم حاجت است آنجا کماهی

حفیظ اسمی است کاشیاءرا کماهی

نگهدارد ز آسیب و تباهی

بود عبدالصمد بی‌اشتباهی

خلایق را همه قصد و پناهی

به ربقه اوست از مه تابماهی

دهد بر هر که خواهد پادشاهی

اگر جنبد ز بادی پرکاهی

ز عبرت سوی او دارد نگاهی

نبرده تا کسی سویش پناهی

نه غوث است او بود قطبی و شاهی

بهر دوری بود قطبی و شاهی

بود هم ضد او ابلیس راهی

نیرزد جامه‌ات گر قدر کاهی

چه باک او را اگر پوشیده شاهی

بگرمابه روان شد صبحگاهی

لباسی دید از صاحب کلاهی

بهر دوریست وارث دین پناهی

رسد میراث شاهان هم بشاهی

نداری قسمت از تخت و کلاهی

بآن کو دارد این نبود گناهی

گر آید پیش فکرت گاهگاهی

که جمع مال را نبود گناهی

شنو از واردات ار مرد راهی

بدل آماده الطاف شاهی