بدین اسباب‌های بی‌کرانه

دهد از هستیش لختی نشانه

دو ده را «‌ماه برکوهان‌» نشانه

بود یک بیست نامش «‌مشکدانه‌»

چنان می‌سوزدش دل، آن یگانه!

که صاحب‌خانه‌ای از بهر خانه

اگر سام و نریمان، شد فسانه

ز «نادر» کی توان جستن بهانه!

«تملق گویم و گیرم اعانه

خرم سر چشمه من یک باب خانه»

نه فکریش از برای آب و دانه

نه اندوهیش بهر آشیانه