بود از زمردان دیوارِ خانه

ز زرّ سرخ آن را آسمانه

اگر فانی شوند اهل زمانه

تو هم فانی شوی اندر میانه

چنین گفتست مجنون آن یگانه

که یک تن داد دادم در زمانه

نباشد بر دگر کس هم روانه

مرا مبشول چند آری بهانه

همی یک نعره زد گفت ای یگانه

مرا بنشان درین صندوق خانه

ایازت را تو داری جاودانه

مرا زو نیست حاصل جز فسانه

مرا عشقست از وی جاودانه

که دایم می‌زند در جان زبانه

چو قسمت این دو چیزست از زمانه

چه خواهی کرد این مردارخانه

بترس ای گورخان از گورخانه

که باید خفت، چند آری بهانه

ندیده بود عالم آن یگانه

تعجّب کرد از رسم زمانه

ببردم آخر او را سوی خانه

دو مَرده کارِ من کرد آن یگانه

که گر مردار میری ای یگانه

چو مرداری بمانی جاودانه

که مَردُم داردت تیمارخانه

دمی نگذاردت بی آب و دانه

چنین عهد و وفا را در زمانه

چه بهتر، خاک بر سر جاودانه

فغان از خلق و فریاد از زمانه

نفیر از نقش لوح کودکانه

شد و یک سنگِ دست آس آن یگانه

برون آورد در ساعت ز خانه

چو پنبه گشت مویت ای یگانه

که پنبه خواهدت کردن زمانه

چنین گفت اصمعی پیر یگانه

که یک شب در عرب گشتم روانه

خدا خوانده بخویشت جاودانه

تو گشته از پی شیطان روانه

و یا از زخم چوب و تازیانه

ز هر یک خون کنی جوئی روانه