غلام و فخر هر دو شادمانه

شدند از مجلس خسرو روانه

بغایت فخر شد زین شادمانه

دلش می‌زد ازان شادی زبانه

پدید آمد یکی شیر از میانه

که آتش می‌زد از چشمش زبانه

کنون این دل کجا شد در میانه

چه گویم زین طلسم و این بهانه

براه بادیه گفت آن یگانه

دو جوی آب سیه دیدم روانه

نظر باید در اول بر نشانه

که تا تیر از کمان گردد روانه

من آن خواهم همیشه در زمانه

که تیر شاه را باشم نشانه

تن خود را چرا خواهی نشانه

کاسیر تیر گردی جاودانه

چو ایشانند اُستاد زمانه

شده در جادوئی هر دو یگانه

ز اهل خلد گردی جاودانه

کند شیطان سجودت بی بهانه

چو برخیزد بهانه از میانه

تو ما را ما ترا تا جاودانه

چو پای غیر آمد در میانه

ربودیم از میانش جاودانه

بپرسید از جوان شاه زمانه

که چون برخاستی تو از میانه

بمانی در عقوبت جاودانه

کست فریاد نرسد در زمانه

چو بی تو آوریدت در میانه

ترا بی تو برد هم بر کرانه

چو بشنود این سخن مرد یگانه

ز چشمش گشت سَیل خون روانه

جوابش داد کای شیخ یگانه

کرا این برگ باشد جاودانه

بدو گفتا که ای شیخ زمانه

چه گفتی با خداوند یگانه

زبان بگشاد آن مرد یگانه

که من آزادم از شاه زمانه

یکی زنبور می‌آمد ز خانه

بغایت بیقرار و شادمانه