مرا بنمای مر کلّی جمالت

که تا سوزان شوم اندر جلالت

اگرچه مستم از شوق جمالت

شده‌ستم گشته در عین وصالت

از این کعبه نمودستی جمالت

شده تابان در او نور جلالت

تو جانان گردی از عین وصالت

در آن دم عاشقان دید جمالت

تو جانان گردی از دید وصالت

یکی بینی همه اندر جلالت

از آن پیوسته شد اندر جلالت

از آن پیوسته او اندر کمالت

وصالت را نیابد جز وصالت

جلالت مینبیند جز جلالت

وصال اینجاست منگر از وصالت

که بهر اینست اینجا قیل و قالت

مقام تست اینجاگه جمالت

که اینجاگاه خواهد بُد وصالت

منور بودپرده از جمالت

سوی پرده فکنده اتّصالت

اگر شرک آمد اینجا در خیالت

دراندازد یقین سوی وبالت

کف خاکم بتو دیده جمالت

رسیده هم ز تو اندر وصالت

تناسخ چیست مر کفر و ضلالت

مخوان اینجایگه علم جهالت