در این آیینه بنمودی جمالت

ربودی جان منصور جلالت

منم از جام تومست جلالت

نظر دارم درین عین وصالت

دل خاک است در آخر وصالت

همین خواهد بدن در عین حالت

خرد طفلی است در وصف کمالت

فرو مانده در این بحر جلالت

من اندر بحر میبینم جمالت

درون بحر میبینم جلالت

توئی منصور کز حدّ جلالت

نداند هیچکس جز خود کمالت

چو بنمودی جمال اندر جمالت

برون آور مرا هان ازوبالت

منم اندر بهشت لایزالت

شده اندر تجلّی جمالت

ندارم طاقت عکس جمالت

اگرچه دیدهام عین وصالت

دگر من از کجا جویم جمالت

که یک دم شاد گردم از وصالت

تو زو میجوی ای مسکین وصالت

نمیدانی در اینجا هیچ حالت

نهٔ خورشید و گرهست این کمالت

چو درگردی پدید آید زوالت

در اینجا سیرزن ذات فعالت

ز ماضی دان تو مستقبل ز حالت

ز جانان گرچه میجوئی وصالت

ز صورت میرسد هر دم وبالت

نه چندانست انوار جلالت

که بتوان یافتن حدّ کمالت

چو نُه مه خون و دیگر بس دو سالت

همی خون سپید از عین حالت

رسی با رفعت و عزّ و کمالت

چو بیرون آمد از چاه وبالت

انالحق با تو میگویم ز حالت

که دیدم بیشکی عین وصالت

شود در پیش خورشید جمالت

حقیقت باز شد سوی وصالت

از او دم زن تو اندر کلّ حالت

که ناگاهی رسانت در وصالت