بسی کردم نهان و آشکارا

به نرمی با دل مسکین مدارا

دریغا رفته رنج و روزگارا

کزیشان خود دریغی ماند ما را

که بس خواری نماید دوست ما را

همی دیدم من این روز آشکارا

شگفتا پر فریبا روزگارا

که چون دارد زبون خویش ما را

به خشم اندر بکن لختی مدارا

مکن بدمهری خویش آشکارا

به ویسه گفت رامین زود ما را

به شه بر، گشت باید آشکارا

نه مردم گر کنم زین پس مدارا

بهل تا گردد این راز آشکارا