ره جان ذات بود اندر صفاتش

صفات اینجایگه میدان تو ذاتش

گذر کن زود از این شش جهاتش

که اعیانست اینجا گنج ذاتش

به نور شرع یابی تو صفاتش

رسی یکبارگی در عین ذاتش

زوالی نیست در ذات و صفاتش

که بی نقصانست اثباتِ حیاتش

چو پرده برفتاد از عین ذاتش

نگه میکرد اینجاگه صفاتش

چو خود پرداخت در عین صفاتش

نهان کرد آنگهی در دید ذاتش

چنان آسوده شد در نور ذاتش

که کل بر ذات زد عین صفاتش

صفاتش ذات شد ذاتش صفاتش

نمود اندر دل و جان دید ذاتش

حجاب ذات آدم بُد صفاتش

دم او بود کل اعیان ذاتش

نمیرد جان عاشق در صفاتش

در آخر باز یابد عین ذاتش

از آن حضرت که بد اعیان ذاتش

گذرکردند در سوی صفاتش

ز این جوهر که نام آمد صفاتش

از این پیداست مر اعیان ذاتش

درون ظلمتی می‌جو صفاتش

که باشد نور و ظلمت محو ذاتش

در آن ظلمت رسی در آب حیوان

نه در هر ظلمتست آب حیاتش

بسی دل‌ها رسد آن جا چو برقی

[...]

بسی گوشند و گویند از صفاتش

ولی عاجز شوند از کنه ذاتش

برادر خواجه عادل طاب مثواه

پس از پنجاه و نه سال از حیاتش

به سوی روضهٔ رضوان سفر کرد

خدا راضی ز افعال و صفاتش

خلیل عادلش پیوسته بر خوان

[...]

یکی را مژده ده خواب از نجاتش

یکی را مخبر از قطع حیاتش

بجز نام ی نمانده در حیاتش

وجود بر عدم کرده بر آتش

چو وحدت دان تو باقیِ صفاتش

که هر یک نیست الا عین ذاتش

بود پیدا به عبد آیات ذاتش

خود از پشت حجابات صفاتش

زانیت بگویم و ز جهاتش

بود نسبت بواجب عین ذاتش