دلم دور از تو هر شمعی که افروخت

عیان تا گشت آه آتشین سوخت

چو پیراهن ز شوق آن نوگل من

شکافد سینه را دل تا بدامن

جهان تنها گرفت از خلق خوش یار

کجا با لشگران گیرد دگر بار

نخواهم بنگرد در آینه خویش

که چون خود بین شود گردد جفا کیش