مرا ملا معین کردنی دوش

بدعوت در سرای خویشتن برد

ز آش بی نمک مطبخ چی او

که او سگ سخت اما کردنی خورد

به زیر سایه گل خفته لیلی

غم مجنون به دشت و در چه داند

جفای خار و گرمای بیابان

کسی داند که اشتر می‌چراند

مسیحا را اگر گویند خاموش

نخواهد لب گشودن در سخن باز

و گرز آواز ناخوش گون، خر را

دهان بندی ز کون آید در آواز

می و مطرب همه در بزم یارست

مجو ایزاهد از خلوت مگر غم

جهنم خلوتست و بزم جنت

تو گر جنت نمیخواهی جهنم

همه عمر از شراب و شاهد و شعر

نبودم یک نفس خالی درین راه

کنون چون پیر گشتم خلق گویند

که اهلی توبه کن استغفرالله

مکن شهوت که بی مغزی است هرچند

که گرد شاهدان نغز گردی

شد آب پشت و مغز مهره توست

چو شهوت پرکنی بی مغز گردی

مجرد باش چون مردان بعالم

مکن میل زنان گر مرد کاری

چو با زن جفت گشتی بر حذر باش

که در سوراخ مار انگشت داری