خوشا هندوستان مأوای عشرت

سواد اعظم اقلیم راحت

زخاک پاک او برداشتن کام

چنان آسان که بردارد کسی گام

متاع خاطر جمع و دل شاد

[...]

چو اقبال از نظام الملک برگشت

بکشت بخت او شبنم شرر گشت

نهال دولت او این برآورد

که از خود چون چنار آتش برآورد

ز مغروری و مستی و جوانی

[...]

کیم من داغداری از زمانه

بهر داغی خدنگ را نشانه

ز گمنامی بشهر خود غریبی

شکسته خاطری محنت نصیبی

هدف وارم همیشه رو گشاده

[...]

مرا تا افکند هر روز جائی

نصیبم کرده گردون بادپائی

بسیر هر دیاری چون کنم میل

بره منزل نفهمیده است چون سیل

زخوش رفتاری آن برق آئین

[...]

زهی قصری که گردونت دهد باج

سخن را برده تعریفت بمعراج

زشوق دیدن ایوانت خورشید

نخوابد همچو طفل اندر شب عید

ملایک بال بر سقفت کشیده

[...]

زهی دولتسرای آتش افروز

فروغ تو جهان را صبح نوروز

رخ افلاک را آئینه بامت

چراغ اختران روشن زجاهت

ز شأن تست گر چرخت ببالاست

[...]

ندارد شش جهت چون این مثمن

که باشد هفت چرخش زیر دامن

ملایک چون کبوتر بر رواقش

ثریا کوزه نرگس بطاقش

صفای هشت خلد از وی عیانست

[...]

دگر بخت از در یاری برآمد

بشهرستان عیشم رهبر آمد

ره و رسم جفاجویان دگر شد

کسی کو بود رهزن راهبر شد

بگلزاریم طالع رهنما گشت

[...]

زهی دلکش بنای چرخ پایه

جهان از آب و رنگت برده مایه

بهار بوستان آفرینش

نظر باز جمالت چشم بینش

فتد عکست چو در آئینه صبح

[...]

کسی را بخت چون بردارد از خاک

ره سیلاب را بندد ز خاشاک

در آتش تخم امید ار بکارد

گلش بیش از شرر سر را بر آرد

همه پای کسان او را نوید است

[...]