بهوش باش دلی را به سهو نخراشی

به ناخنی که توانی گره گشایی کرد

درین دو هفته که ما برقرار خود بودیم

هزار دولت ناپایدار رفت به گرد

کجاست تیشه فرهاد و مرگ دست‌آموز؟

که ماند کوه غم و غمگسار رفت به گرد

به آه داشتم امیدها، ندانستم

که این فلک زده هم رنگ آسمان گیرد

کدام دیدهٔ بد در کمین این باغ است ؟

که بی نسیم، گل از شاخسار می‌ریزد

غم مرا دگران بیش می‌خورند از من

همیشه روزی من رزق دیگران باشد

شکست شیشهٔ دل را مگو صدایی نیست

که این صدا به قیامت بلند خواهد شد

به تازیانه غیرت سری بر آر از خاک

که دانه سبز شد و خوشه کرد و خرمن شد

دل خراب مرا جور آسمان کم بود

که چشم شوخ تو ظالم هم آسمان گون شد!

ز خوشه چینی این چهره‌های گندم گون

سفید را به نظر یک جو اعتبار نماند

خزان رسید و گل افشانی بهار نماند

به دست بوسه فریب چمن، نگار نماند

معاشران سبکسیر از جهان رفتند

بغیر آب روان هیچ کس به باغ نماند

چه سیل بود که از کوهسار حادثه ریخت ؟

که در فضای زمین، گوشهٔ فراغ نماند

گلوی خویش عبث پاره می‌کند بلبل

چو گل شکفته شود، در چمن نمی‌ماند

درآمدم چو به مجلس، سپند جای نمود

ستاره سوختگان قدردان یکدگرند

ز رفتگان ره دشوار مرگ شد آسان

گذشتگان پل این سیل خانه پردازند

ز رفتن دگران خوشدلی، ازین غافل

که موجها همه با یکدیگر هم آغوشند

طمع ز اختر دولت مدار یکرنگی

که هر چه سبز کند آفتاب، زرد کند

بریز بار تعلق که شاخه‌های درخت

نمی‌شوند سبکبار تا ثمر ندهند

من آن نیم که به نیرنگ دل دهم به کسی

بلای چشم کبود تو آسمانی بود