بغیر شهد خموشی کدام شیرینی است

که از حلاوت آن، لب به یکدیگر چسبد

دلیل راحت ملک عدم همین کافی است

که هر که رفت به آن راه، برنمی‌گردد

هزار حیف که در دودمان عشق نماند

کسی که خانهٔ زنجیر را بپا دارد!

کجاست عالم تجرید، تا برون آیم

ازین خرابه که یک بام وصد هوا دارد

کدام روز که صد بت نمی‌تراشد دل ؟

خوشا حضور بر همن که یک صنم دارد

به جان رساند مرا داغ دوستان دیدن

چه دلخوشی خضر از عمر جاودان دارد؟

ز درد خویش ندارم خبر، همین دانم

که هر چه جز دل خود می‌خورم زیان دارد

فغان که آینه رخسار من نمی‌داند

که آشنایی تردامنان زیان دارد

میان خوف و رجا حالتی است عارف را

که خنده در دهن و گریه درگلو دارد

قدم به چشم من خاکسار نگذارد

ز ناز پا به زمین آن نگار نگذارد

بزرگ اوست که بر خاک همچو سایهٔ ابر

چنان رود که دل مور را نیازارد

حضور قلب بود شرط در ادای نماز

حضور خلق ترا در نماز می‌آرد

بنای توبهٔ سنگین ما خطر دارد

اگر بهار به این آب و تاب می‌گذرد

مرا ز یاد تو برد و ترا ز خاطر من

ستم زمانه ازین بیشتر چه خواهد کرد؟

ز آب من جگر تشنه‌ای نشد سیراب

چه سود ازین که فلک لعل آبدارم کرد؟

مرا به حال خود ای عشق بیش ازین مگذار

که بی غمی یکی از اهل روزگارم کرد!

علاج غم به می خوشگوار نتوان کرد

به آب، آینه را بی غبار نتوان کرد

مصیبت دگرست این که مرده دل را

چو مرده تن خاکی به گور نتوان کرد

به بلبلان چمن ای گل آن‌چنان‌سر کن

که در بهار سر از خاک برتوانی کرد

فغان که کاسهٔ زرین بی نیازی را

گرسنه چشمی ما کاسه گدایی کرد