کدام راه زد این مطرب سبک مضراب ؟

که هوش از سر من آستین‌فشان برخاست

عتاب و لطف ز ابروی گلرخان پیداست

صفای هر چمن از روی باغبان پیداست

مرا که خرمن گل در کنار می‌باید

ازین چه سود که دیوار گلستان پیداست ؟

زِ خُم، طلوعِ سُهِیلِ شراب، نزدیک است

زِ کوه، سَرزدنِ آفتاب، نزدیک است

به هر چه دست زنی، می‌توان خمار شکست

زمین میکدهٔ ما به آب نزدیک است

پرستشی که مدام است، می پرستی ماست

شبی که صبح ندارد سیاه مستی ماست

پیاله‌ای که ترا وارهاند از هستی

اگر به هر دو جهان می‌دهند، ارزان است

درین دو هفته که مهمان این چمن شده‌ای

به خنده لب مگشا، روزگار گلچین است

خزان ز غنچهٔ تصویر، راست می‌گذرد

همیشه جمع بود خاطری که غمگین است

سپهر خون به دلم می‌کند، نمی‌داند

که آبروی سفال شکسته از باده است

مرا به بلبل تصویر رحم می‌آید

که در هوای تو بال و پری به هم نزده است

اگر ز اهل دلی، فیص آسمان از توست

که شیشه هر چه کند جمع، بهر پیمانه است

به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است

به شمع، نامهٔ پروانه، بال پروانه است

توان به زنده دلی شد ز مردگان ممتاز

وگرنه سینه و لوح مزار هر دو یکی است

بغیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است

جهان و هرچه درو هست، واگذاشتنی است

مرا ز پیر خرابات نکته‌ای یادست

که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست

گنه به ارث رسیده است از پدر ما را

خطا ز صبح ازل، رزق آدمیزادست

به زیر خاک غنی را به مردم درویش

اگر زیادتیی هست، حسرتی چندست

ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست

که مادر و پدر غم، وجود فرزندست

دل درستی اگر هست آفرینش را

همان دل است که فارغ ز خویش و پیوندست