عرق فشان رخ خود از شراب ساخته ای

ستاره روی کش آفتاب ساخته ای

کیم، به وادی فقر و سلوک نزدیکی

چو تیغ کرده قناعت به آب باریکی

برات رزق ترا از زراعت ایزد پاک

به خط سبز نوشته است بر صحیفه خاک

چنان که جمله عبادات از وضوست تمام

وجود آدم خاکی به آبروست تمام

نجست ناوک آهی درست از شستم

به غبغب هدفی آشنا نشد دستم

مرا که هست میسر سبو به دوش کشم

چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟

به دست چون شکن زلف او شمار کنم

مگر ز عقده دل سبحه اختیار کنم

اگر چه لاله طورست روی روشن او

چراغ روز بود با بیاض گردن او

ز انفعال خرام تو آب گردد سرو

ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو

ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله

که عاشقند به بانگ بلند برالله