که از تو را تبه خوارست و نام در طومار

خوارند حسودان تو و ز غصه خرابند

از آن همیشه تویی از شرف بعالم شاه

که بر جریمه شاهان عالمی قهار

تویی از شرق شاه شاهان عالم

از آن نبود کسی چون تو در جهان رهبر

که با خدا دگران را رساندی از زنار

نبود کسی چو تو در جهان بخدادگر

لوای بخت ترا شد بکام و داری تخت

ترا شدست بنام این ز احمد مختار

بخت ترا شد بکام تخت ترا شد بنام

اگر فلک دگریرا بدادی این شوکت

کسی چرا دگر اوراستودی ازاحرار

فلک کی بدین شوکت کسی را دگر آرد

چو دست شادیت اندر عنان مجدو وقار

نگین بخت ترا باد تا بروز حسیب

بپای و دولت خود را بهر کسی مسپار

در عنان و در رکیبت باد تا روز حسیب

بیا که می‌کُشدم درد آرزومندی

طبیب درد منی در بمن چه می‌بندی

مرا گریز چو از بندگی میسر نیست

تو را گزیر نباشد هم از خداوندی

ز بس که غیرت حسنت غیور کرد ای شمع

[...]

بناوکی که مرا رخنه در درون کردی

کدورتهمه عمر از دلم برون کردی

تو سرو ناز که گل را بناز میبویی

کجا بری دل ما را که غرق خون کردی

چو گل بخرمن من عمر که خواهی آتش زد

[...]