اگر نه اشک مرادست بر گلو گیرد

غبار خاطر من ماه را فرو گیرد

همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد

کز این سهیل، لب بام هم عقیقین شد

ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد

خط عذار تو هر روز تازه تر باشد

خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد

ز ترک داعیه بهتر دعا نمی باشد

ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد

چه حلقه ها که بر این در زدیم و باز نشد

به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد

فسرده ای است که خونش به خون نمی جوشد

پیاله ای به لبم چرخ آشنا نکند

که بخت شور نمک در شراب ما نکند

دلی که آب شد از عشق برقرار بود

که گل گلاب چو گردید پایدار بود

دل از رفیق گرانجان ز عمر سیر شود

سفر به پای شتر هر که کرد پیر شود

به دست من کمر نازک تو چون آید؟

مگر مرا ز کف دست مو برون آید

اگر ز دست تهی، کام برنمی آید

چگونه بهله برون زان کمر نمی آید؟

کریم سایل خود را غنی کند یکبار

دو بار لب نگشاید صدف به ابر بهار

یکی هزار شود داغ در دل افگار

زمین سوخته، جان می دهد به تخم شرار

ندیده ایم به جز ماه روزه ماه دگر

که از تمام بود ناقصش مبارک تر!

مخور فریب محبت ز ناله همه کس

مشو چو شیشه می هم پیاله همه کس

به عزم صید چنان گرم خاست شهبازش

که خنده در دهن کبک سوخت پروازش

اگر عزیز توان شد به آبروی کسان

نماز نیز قبول است با وضوی کسان

توان به خامشی از عمر کام دل بردن

دراز می شود این رشته از گره خوردن

به طوق غبغب سیمین او نظر واکن

هلال ماه در آغوش را تماشا کن

عرق به چهره اش از تاب می نشسته ببین

به روی آینه عقد گهر گسسته ببین