نه معن زائده دانم نه حاتم طائی

نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست

نکرد با من ازین ناکسان کس احسانی

کزان سپس نه به چشم هوان به من نگریست

ز خواب شد بیدار و هر طرف نگریست

پدر ندید و غمین گشت و زار زار گریست

چون نیک ام‌حبیبه به سوی او نگریست

دو دست زد بسر و اوفتاد و زار گریست