سلامتست صدف را میان غوطه بحر

زبیزبانی و گوش از بلای گفت و شنود

مرا خدایتعالی عزیز عرضی داد

که جز بعز قناعت نمیشود خوشنود

محمد ای سره مرد آبخواه و دست بشوی

که روی فضل سیه کشت و کار جود ببود

چه بود با من اهل زمانه را که مرا

نه هیچکس بخشید و نه هیچکس بخشود

چو کرم پیله زمن اطلسی طمع دارند

اگر دهند بعمریم نیم برگی تود

برنک و بوی چو نرماد گان ننازم ازان

که من نهنک دمانم پلنک خشم آلود

بآفتاب و عطارد چه التفات کنم

گهی که تیغ و قلم کار بایدم فرمود

حسود کو شد تا فضل من بپوشد لیک

کجا تواند خورشید را بگل اندود

بد انخدای که بر خوان پادشاهی او

بنیم پشه رسد کاسه سر نمرود

که نزد همت من بس تفاوتی نکند

از آنچه بمن داد یازمن بر بود

نه خاک نیستیم ز آتش غرور بکاست

نه آب هستی در باد نخوتم افزود

مرا تواضع طبعی عزیز آمد لیک

مذلتست تواضع بنزد سفله نمود

نه از تواضع باشد زبون دون بودن

نه حلم باشد خوردن قفاز دست جهود

بچشم عقل نظر کن ایا پسندیده

زمانه قلعه نایست و مادر آن مسعود

خوش آید او را چون من بناخوشی باشم

مرا که خُوشیِ او بود ناخوشی شاید

مرا چو گریان بیند بخندد از شادی

مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید

و منه قیل للاسیر عان، و فی الحدیث: «انّما النساء عندکم عوان».

ملیک علی عرش السّماء مهیمن

و قال امیة بن ابی الصلت:

لعزّته تعنو الوجوه و تسجد.

هنوز از تو چه دیدم از آنچه خواهم دید

ز شیر صورت او دیدم و ز آتش دود

اگر چه در غم تو جان و دل زیان کردم

من این زیان نفروشم بصد هزاران سود

نمود خون عدو برکشیده خنجر او

به گونه شفق سرخ بر سپهر کبود