ز آفرین و ثنای تو میر خالی نیست

زبان مرد زکی و دهان مرد لبیب

کسی که خسته تیغ تو گشت به نشود

اگرش خضر بود خادم و مسیح طبیب

به پیش همت والای تو سپهر برین

چنان نماید چون پیش کوه قاف کتیب

کسی که خورده بود شربتی شراب هوات

بر او شرنگ شود خوشتر از شراب شریب

سلب چو پوشی روز بلای شیر دلان

بجای مغفر و درع آرزو کنند سلیب

چو تو جهان ایادی نپرویده جهان

چو تو خدای مهیمن نیافریده مهیب

ایا مهیب ملوک کیان و فر کیان

ز هیبت تو همه سال بد سگال کئیب

همیشه مدح توام بر زبان چو ذکر خدای

همیشه مهر توام در بدن چو باده زبیب

عزیز داری شعر رهی و نیست عجب

ادب عزیز نباشد مگر بپیش ادیب

همیشه تا بود از ناز پیش خلق غزل

همیشه تا بود از غم نصیب خلق نجیب

مخالفان ترا باد غم ز گیتی بهر

موافقان ترا ناز از زمانه نصیب