بخوی نرم شود عقده های مشکل حل

که پنبه سخت کلیدی است قفل محکم را!

جواب لعل تو، شیرین کند سئوال مرا!

مکیدنش چکند تا لب خیال مرا؟!

از اینکه نسبت دوری بلعل او دارد

عجب مدان که نگیرد عقیق نام مرا

ز بی حقیقتی از هم چنان گریزانند

که جز نمک نتواند گرفت یاران را

ز بسکه راستییی در جهان نمی بینم

براه هم نتوانم سپرد دشمن را

مساز رو ترش از پندهای دلشکن ما

گلاب باد غرور است،تلخی سخن ما

شکم از لقمه چو پر شد، ز دل نوا مطلب

جرس ز پنبه چو پر گشت، از آن صدا مطلب!

بر آن جمال نکو غازه‌ای نه در کار است

شکسته رنگی ما غازه رخ یار است

شود ز نرمی بسیار، خصم سرکش تند

زبان شعله دراز از تنزل شمع است

مباش این همه دربند زینت دنیا

که سرخ و زرد جهان، چون شفق نگه واریست

نمیرسد؛ بکسی فیض از خود آرایان

نمیتوان ز گل آتشی گلاب گرفت

فلک هر آنچه ز دستت گرفت، بهتر داد

سحاب آب گرفت از محیط و، گوهر داد

نکو، ز چشم دل، از صحبت بدان افتد

شکر ز تلخی بادام از دهان افتد

کسی ز من نگرفته است خاکساری را

اگر ستاره ام از چشم آسمان افتد

چو خاک تیره، مشو فرش در بیابانی

که گردباد چونی ریشه در زمین دارد!

مبند دل به عطای جهان، که چون شبنم

هرآنچه شب دهدت، روز باز می‌گیرد!

ز نانخورش به ترش‌رویی زمانه بساز

شکر به تلخی ممنون شدن نمی‌ارزد!

شب فراق تو، بر خود حساب روز کنم

اگر سفیدیم از چشم انتظار دمد!

بآب تیغ تو، آب حیات میگویند

نگاه کن که چها از برات میگویند؟!

به پیش لعل لبت، وصف جان به شیرینی

چنان بود که گیا را نبات میگویند!