نهشت شرم رخ از گوشه نقاب نمایی

نشد که گوشه کاری به آفتاب نمایی

هوا چو ابر شود شیشه را به جلوه درآور

مباد دختر رز را به آفتاب نمایی

کلید فتح بود از دل شکسته گدا را

در گشاده روزی است چشم بسته گدا را

قرار نیست دمی چون شرار، خرده جان را

چه حاجت است به طبل رحیل ریگ روان را؟

زهی ز روزن داغ تو روشنایی دل‌ها

شکست طرف کلاه تو مومیایی دل‌ها

خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است

نمی زنند دری را که از برون بسته است

کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم

گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم

به هیچ جا نرسد زهد خشک صومعه داران

که پای آبله دارست دست سبحه شماران