بسیج ِ سخن گفتن آنگاه کن

که دانی که در کار گیرد سخُن

مشو غرّه بر حُسن ِ گفتار ِ خویش

به تحسین نادان و پندار خویش

بد اختر تر از مردم‌آزار نیست

که روز مصیبت کسش یار نیست

چو با سفله، گویی به لطف و خوشی

فزون گرددش کبر و گردنکشی

الا تا نخواهی بلا بر حسود

که آن بخت برگشته خود در بلاست

چه حاجت که با او کنی دشمنی

که او را چنین دشمنی در قفاست

یکی را که عادت بود راستی

خطایی رود در گذارند از او

و گر نامور شد به قول دروغ

دگر راست باور ندارند از او

مکن رحم بر گاو بسیاربار

که بسیارخسب است و بسیارخوار

چو گاو ار همی بایدت فربهی

چو خر تن به جور کسان در دهی

غمی کز پیش شادمانی بری

به از شادیی کز پسش غم خوری

موحد چه در پای ریزی زرش

چه شمشیر هندی نهی بر سرش

امید و هراسش نباشد ز کس

بر این است بنیاد توحید و بس

چو گرگان پسندند بر هم گزند

برآساید اندر میان گوسپند

سر گرگ باید هم اول برید

نه چون گوسفندان مردم درید

اگر هست مرد از هنر بهره ور

هنر خود بگوید نه صاحب هنر

خداوند فرمان و رای و شکوه

ز غوغای مردم نگردد ستوه

مروت نباشد بر افتاده زور

برد مرغ دون دانه از پیش مور

چو ما را به غفلت بشد روزگار

تو باری دمی چند فرصت شمار

چو بیداد کردی توقع مدار

که نامت به نیکی رود در دیار

کسی را در این بزم ساغر دهند

که داروی بیهوشی‌اش در دهند

در این ورطه کشتی فرو شد هزار

که پیدا نشد تخته‌ای بر کنار

کسی ره سوی گنج قارون نبرد

و اگر برد ره باز بیرون نبرد

کسی را در این بزم ساغر دهند

که داروی بیهوشی‌اش در دهند

*