همه باز گردند در شهر خویش

گرایند برراه آیین و کیش

بیامد بخوابید در قصر خویش

که مغز بودش نه آیین و کیش

شوی زارو کشته تو با دست خویش

نه فرزند از تو بماند نه کیش

بدی کرد با مصریان هر چه بیش

نمک زخم مارا بپاشید ریش

هم امروز روزیست در سال پیش

که کشته است آپیس بادست خویش

شما هر یکر با گروهان خویش

بگوئید پا برندارند پیش

ز تسلیم ایشان و از کار خویش

ز کاری که در جنگ آمد به پیش

گمان بر گرفت از پس و پیش خویش

بدر کرد و ترکش بیاورد پیش

پذیره نمودند و رفتند پیش

چو لشکر نمایان شد از گرد خویش

گروهی که بودند مغرور خویش

سلاح و سپاهی کمی بود پیش

بتابید زلف طلایی خویش

توگوئی که نوری پراکنده پیش

مرا جنگ هندوستان است پیش

که باید به پیمایم این راه خویش

بیامد که آید سوی شهر خویش

بگفتند شد بردیا شاه پیش

توهم ای برادر بکن فکر خویش

که اینجا نمانی ز یک عمر بیش