پی پوستی خون خود را خورد

همه کس تن، او پوست را پرورد

هم از تازی اسبان صحرا نورد

هم از تیغ چون آب زهرا بخورد

گزارندهٔ تختهٔ سالخورد

چنان درکشد نقش را لاجورد

روان آب در سبزهٔ آبخورد

چو سیماب در پیکر لاجورد

شه عالم آهنج گیتی نورد

در آن خاک یک‌ماه کرد آبخورد

نشست از بر خنگ صحرا نورد

همی داشت دیده بدان آب خورد

من آن شب تهی مانده از خواب و خورد

شناور درین برکهٔ لاجورد

شرفنامه را تازه کردم نورد

سپیداب را ساختم لاجورد

چو در جام ریزد می سالخورد

شبیخون برد لعل بر لاجورد

کسی را بود کیمیا در نورد

که او عشوهٔ کیمیاگر نخورد

درفشنده خورشید ِ گردون‌نورد

ز باد خزان نیش عقرب نخورد

وگر کس نیارد نظر سوی خوَرد

تو نیز انده غایبان درنورد

ترا نعمت پادشا پرورد

کس دیگر از تو چرا برخورد

نه آرام بودش نه خواب و نه خورد

شده روز روشن برو لاجورد

زمانه به هر صورتم خون خورد

ازین صورتم تا چه نقش آورد

ز سم ستوران هامون نورد

پر از گرد شد گنبد لاجورد

قدم نه درین مطبخ دود خورد

بزن پای بر کاسه لاجورد

رود ارقم و بچهایش خورد

از آن طعمه جادو بسی پرورد

به دادار دارنده سوگند خورد

به روز سفید و شب لاجورد

نگارندهٔ گلشن لاجورد

برآرندهٔ گنبد سالخورد