بدو گفت مهراج کاندر جهان

نداند درستی کسی این نهان

چنین گفت ملاح پیش مِهان

که ناید در این را پدید از نهان

مجوی آن گناهی که گویی نهان

کنم تا نبیند کس اندر جهان

برهنه بُدی کآمدی در جهان

نبد با تو چیز آشکار و نهان

نگر تا نبندی دل اندر جهان

نباشی ازو ایمن اندر نهان

چنان گردد این کاخ از آن پس نهان

که نیزش نبیند کس اندر جهان

به کف طاس روغن کهان و مهان

چو تنبول و فوفلش اندر دهان

یکی حله دادش دگر کز شهان

جزو هیچکس را نبد در جهان

از آن به چه در آشکار و نهان

که آری یکی چون خود اندر جهان

درشتیش چون داغ در دل نهان

درازیش چون روزگار جهان

به زودی به من رس چنان ناگهان

که از خوان رسد دست سوی دهان

بدو گفته بد راز اختر نهان

که خیزد یکی شورش اندر جهان

بر آن بود دشمن که شب در نهان

گریزند زاول گره ناگهان

میان سپاهت هر آن کز مهان

بترسی ازو آشکار و نهان

به کشتی به سیر اندرون کن نهان

چنان کرد پس پهلوان جهان

یکی فرش سیمین کشیده جهان

زمین زیر آن فرش یکسر نهان

دگر گفت ضحاک شاه جهان

شنیدست کردارت اندر نهان

زدش دیگری بر قفا ناگهان

که رستش چو دندان برون از دهان

ز دوده یکی آینست از نهان

که بینی در او چهر هر دو جهان

همه زیر این میل کردم نهان

برفتم سرانجام کار از جهان