خشایار پس شاد شد زین سخن

بشد روی اوچون گل اندر چمن

تو آسوده شو دخترت نزد من

تواند که کم کم بگوید سخن

بگفتا که ترسم بگویم سخن

که بابم که باشد کجایم وطن

بگفتا که قصدم همین است من

که با شاهزاده بگویم سخن

دگر من ندانم بجز این سخن

اگر زنده سازید من را کفن

امانم بده تا بگویم سخن

کنم فاش من راز این انجمن

خشایار خندان بشد زین سخن

رخش سرخ شد چون گل اندر چمن

زبان خالی از شکوه دلی بی‌محن

به شادی روان شد به سوی وطن

دو روزی که شاهی به اقلیم تن

فرست از عمل گوهری در وطن

یکی گفت بایست نیروی تن

که گفتار فردوسی است این سخن

زهی خاوری اوستاد سخن

که خورشیدوش گشت پرتوفکن

شبی گفت آهسته در گوش من

که چو من، ترا نیز باید کفن

چنان نازک‌اندام و سیمینه‌تن

که سیمین‌تن نازک‌اندام من