چو رفتند نزد سراپرده تنگ

به چاره شدند اندرو بی درنگ

سپهبد سبک جست با گرز جنگ

بپوشید درع و میان بست تنگ

یکی دشتش از پیش سیماب رنگ

سراسر چو پولاد بزدوده زنگ

بدیدن چنان کابگینه درنگ

ز شورش چو کوبند بر سنگ سنگ

به هر سو دژی خاست تا زان به جنگ

ازو خشت بارنده و تیر و سنگ

بود سازشان تیغ کین روز جنگ

دگر استخوان ماهی و تیر و سنگ

چو گرشاسب و مهراج از جای جنگ

رسیدند نزد سرندیب تنگ

هزاران گل نو دمیده ز سنگ

ز صد برگ و دوروی و ز هفت رنگ

چو نوح آمد و یافت ایدر درنگ

کشید استخوانش به دژهوخت گنگ

همان سخت تر ز آهن و خاره سنگ

مدان جز دل زفت بی نام و ننگ

شکفتی گل نوشکفته ز سنگ

بسی بود هر گونه از رنگ رنگ

ازو هرچه گشتی چکان بی درنگ

شدی بر زمین ژاله کردار سنگ

به کوه اژدها و به دریا نهنگ

هر آنجا که یابد بدرد به چنگ

به منقار بگرفته یکی نهنگ

چهل رش فزون اژدهایی به چنگ

کجا مار بینند و نیز از نهنگ

بدرندش از هم به منقار و چنگ

بر آن کُه رهی بود یک باره تنگ

حصاری بر افرازش ازخاره سنگ

یکی را سر گاو و یشک نهنگ

یکی را تن مردم و شاخ رنگ

سپهبد برآراست رفتن به جنگ

گرفتند دامنش گردان به چنگ

دگر هست مرغی به تن لعل رنگ

مِه از باز چون او به منقار و چنگ

سبک داد فرمان سپهبد که جنگ

مجویید کس جز به تیر خدنگ