سپهدار گفتا چه سازی درنگ

بیارای رفتن پذیره به جنگ

ز دندان همی ریخت آتش به جنگ

ز خارا همی کرد سوهان به چنگ

سپهبد برآشفت و زد کوس جنگ

سپه راند تا نزد بدخواه تنگ

به گردانش گفتا چه شد رزم تنگ

بدین گاو تازان نمایند جنگ

به چهره چو انگشت هر یک به رنگ

ولیکن به تیزی چو آتش به جنگ

تن پیل دارد، میان پلنگ

دل و زَهره شیر و سهم نهنگ

بسی فرش‌ها دادش از رنگ رنگ

سراپرده و خیمهای پلنگ

هزاران هزار از دلیران جنگ

همی لشکرم یاور آید ز زنگ

سه روز اندرین کارها شد درنگ

کس از هر دولشکر نزد رای جنگ

همی گفت ازینسان سپاهی به جنگ

ز یک تن گریزان ندارید ننگ

برآمد ز دریای کین آن نهنگ

که برباید از شیر دندان و چنگ

شد آشفته دل تیو گفت ار به جنگ

دلت نیست خنجر چه داری به چنگ

به هم چون بود مهر و کین گاه جنگ

ابا آبگینه کجا ساخت سنگ

پس از ناگهان دشمن آید به جنگ

همه نامها بازگردد به ننگ

بدان تا گر از پس کس آید به جنگ

جرس برکشد زود آوای زنگ

کنون در پس پرده با بوی و رنگ

نشستی تو با ناز و شویت به جنگ

بزد بر رخ هندوان ریگ و سنگ

نگون شد درفش دلیران ز چنگ

که در چشم هر پیلبانی به جنگ

فزون از مژه تیر باشد خدنگ

سپهدار در قلب از آن سو به جنگ

گهش نیزه و گاه خنجر به چنگ

شد آن گه برش راز گوینده تنگ

نهان دشنه زهر خورده به چنگ