خروشنده از جای بجهد دژم

مرین کوچکک را بدرد ز هم

پذیره شدش منزلی بیش و کم

نشست از بر تخت با او به هم

خزان و بهاریست گفتی به هم

ز دینار باریدن و از درم

بپوشم به جامه بر آیین جم

کفن و آبچین ده به کافور نم

چو نزد فریدون ز سوگ و ز غم

رسید آگهی گشت از انده دژم

گیا پشت از اندوه دارد به خم

دل خاره پرجوش و خونست و غم

دهانش آتشست و شب و روز دم

هوا سینه دم آب و هامون شکم