بزرگانش گفتند کز بیش و کم

اگر بخت یاور بود نیست غم

درو مرگ همچون نهنگ دژم

همی جان کشید از دلیران به دم

درآمد دمان زنده پیلی دژم

چو تند اژدها داده خرطوم خم

پدید آمدش تاج سیمین ز خم

شبش ریخت بر تاج مشک و درم

برآمد دم مهره گاو دم

شد از گرد گردان خور و ماه گم

شد از کشتنش پهلوان دل دژم

ز خون دو دیده بسی راند نم

دلیران ایران و زاول به هم

بکردند حمله چو شیر دژم

سپه پاک و پیلان همه بیش و کم

به جنگ اندر آرید فردا به هم

ز خون هفت دریا بر آمد به هم

زمین از دگر سو برون داد نم

پسر با برادرش هر دو به هم

سرندیب دارند با باد و دم

ز نسناس شش دید جایی به هم

یکی پیل کشته دریده شکم

گهی حلقه خرطومش اندر شکم

گهی بسته با گاو و ماهی به هم

چو رفتند نیمی ره از بیش و کم

سپه باز خوردند هر دو به هم

به آب مژه هر پی اش بیش و کم

بشوید نبارد دگر جای نم

ز دیده بدان خرّمی نیز نم

ببارید چندانکه هنگام غم

همانجا ز کافور و عود و بقم

بسی بیشه پیوسته بینی بهم

همان مرگ با زندگانی به هم

بد و نیک با شادمانی و غم

دو یارست باشند یا بیش و کم

دویی هر دو را باز دارد ز هم

ستمکارگان و آن که بُد بی ستم

بر آمیخت زین هر دو بهری به هم

دمادم چو باد دم افتد بهم

شود آتش از باد پیچان به دم