بدو گفت موبد که ای تاجور

یکی شادکن دل به ایرج نگر

چنین گفت کز پاک مام و پدر

یکی شاخ شایسته آمد به بر

بدان کان دو بدخواه بیدادگر

پر از آب دیده ز شرم پدر

همی چشم داریم از آن تاجور

که بخشایش آرد به ما بر مگر

به زرین عمود و به زرین کمر

زمین کرده خورشیدگون سر به سر

خریدن ازو باز خون پدر

بدینار و دیبا و تاج و کمر

ابر پشت پیلانش بر تخت زر

ز گوهر همه طوق شیران نر

ازان شصت بر پشتشان تخت زر

به زر اندرون چند گونه گهر

کنون گر بجنگ اندر آریم سر

شود آشکارا نژاد و گهر

که بر هم زند چشم زیر و زبر

بریده به لشکر نمایمش سر

برآورد شاه از کمین گاه سر

نبد تور را از دو رویه گذر

فریدون همی بر منوچهر بر

یکی آفرین خواست از دادگر

ز پروازش آورد نزد پدر

رسیده به زیر برش موی سر

ز دینار و خز و ز یاقوت و زر

ز گستردنی‌های بسیار مر

همان تخت پیروزه و تاج زر

همان مهر یاقوت و زرین کمر

بماند به نزد شما این پسر

که همتای جان است و جفت جگر

ابا یاره و گرزهٔ گاو سر

ابا طوق زرّین و زرّین کمر

چنین گفت با مهتران زال زر

که زیبنده‌تر زین که بندد کمر

که آن را که اندازد از بر پدر

تو خواهی که گیری مر او را به بر

بترک آنگهی گفت زان سو گذر

بیاور تو آن مرغ افگنده پر