شدش موی کافوری از اشک پر

چو بر شفشه سیم خوشاب در

درفش نریمان ز بالای سر

فروهشته از پیل گرز و سپر

به فرهنگ پرور چو داری پسر

نخستین نویسنده کن از هنر

در ایوانش بردند بر تخت زر

بپوشیده خفتان و بسته کمر

نبود از تو نزدیکتر کس دگر

کنون از توام نیست کس دورتر

کس از مرگ نرسد به مردی و فر

کجا تو نرستی به چندین هنر

درختی بدی سال و مه بارور

خرد بیخ و دین برگ و بارش هنر

ازین نامه من بهتر و خوبتر

سزای تو خدمت ندیدم دگر

ازآن شاخ دارد به دنیا گذر

نصیب آمد از وی ترا بیشتر