اگر کس نمانم به مازندران

وگر بر نهم باژ و ساو گران

چو شب روز شد شاه و جنگ‌آوران

نهادند سر سوی مازندران

کسی کاو گراید به گرز گران

گشایندهٔ شهر مازندران

بشد تا در شهر مازندران

ببارید شمشیر و گرز گران

خبر شد سوی شاه مازندران

دلش گشت پر درد و سر شد گران

بگویش که آمد به مازندران

بغارت از ایران سپاهی گران

بیایم کنون با سپاهی گران

ببرم پی او ز مازندران

سپرد آنچ دید از کران تا کران

به ارژنگ سالار مازندران

کنون گردن شاه مازندران

همه خرد بشکن بگرز گران

یکی رخش را تیز بنمود ران

تگ گور شد از تگ او گران

چگونه کشیدی به مازندران

کمند کیانی و گرز گران

پیاده شوم سوی مازندران

کشم ببر و شمشمیر و گرز گران

من این تخت و این تاج و گرز گران

بگردانم از شاه مازندران

ز بزگوش تا شاه مازندران

رهی زشت و فرسنگهای گران

نه کهتر نه برتر منش مهتران

نبینند نیزم به مازندران

بدو گفت رستم که مازندران

سپارم ترا از کران تا کران

نشست از بر تخت مازندران

ابا رستم و نامور مهتران

همه برکشیدند گرز گران

پراگنده در شهر مازندران

شود نزد سالار مازندران

کند دلش بیدار و مغزش گران

همانجا بمان تاج مازندران

بدین بارگاه آی چون کهتران