روا باشد این شاه را ماه تخت

که فرزند دارد چنان نیکبخت

نهالی بُد این رُسته هم زان درخت

شده خشک و بی بار و پژمرده سخت

که بر شاه جم چون بر آشفت بخت

به ناکام ضحاک را داد تخت

دگر پادشاهی که از تاج و تخت

به درویشی افتد ، شود شوربخت

ز تو بود فرخ مرا تاج و تخت

ز تست اینکه جم را به من داد بخت

فروماند کابل شه آشفته بخت

ز شیدسب کین کش بترسید سخت

به گرشاسب گفت اثرط ای شوربخت

ز شاه از چه پذرفتی این جنگ سخت

به مهراج هرگاه گفتی که بخت

ترا داد تاج بزرگی و تخت

چُنان کهتری دادمان نیکبخت

سپر کرده تن پیش هر کار سخت

بترسم که جایی بپیچی ز بخت

که هم راه دورست و هم کار سخت

گنیزی برون تاختی زیر تخت

به باغی درون زیر زرّین درخت

چو لشکر بود اندک و یار بخت

به از بیکران لشکر و کار سخت

یکی شاه گردانمت تیره‌بخت

که کرکس بود تاجت و دار تخت

به دینار هر چیز و تیمار سخت

توان یافت جز زندگانی و بخت

دگر ره ز چرخ ار بود یار بخت

بر آراست خواهم یکی رزم سخت

یکی باغ زرّین بُدش پیش تخت

ز گوهرش بار از زبرجد درخت

بخواندش سپهدار پیروز بخت

فرستاده آمد سبک پیش تخت

همینست یک رزم ماندست سخت

بکوشیم تا چیست فرجام و بخت

مه پیلبانان شد آگه که بخت

ربود از بهو تخت و شد کار سخت

بهو شاد شد گفت اگر ز آنکه بخت

برآرد به دست تو این کار سخت