چو مهرآفرین دید شه را بپا

اجازت گرفت و برآمد زجا

بفرمود یک هفته در بارگاه

بخواهیم سازیم جشنی بپا

ز کاخ شهنشاه تا کاخ ما

کند صف دو رویه گرفته لوا

زنانی که بودند خود پارسا

همی تندرست و همی با خدا

چه خواهی چرا ایستادی به پا

روی کرسی خویش بنشین به جا

بسوی چمن خیمه و بارگاه

که در خمیه صبحانه بودی بپا

به شه زاده گفتند کآمد سپاه

سواران بدشت ایستاده بپا

چو خرقول دید آن غلامان بپا

ستادند بیدار اندر سرا

دوتا از جوانان خوشروی را

لباس زنان کرد سر تا بپا

سه سالی نیامد دیگر بردیا

نه پیکی از او آمدی نزد ما

نباید بیاید بدرگاه ما

نخواهد چنین دخت وزن بردیا

بگفتا برادر نباشد مرا

بدست خودم کشته ام بردیا

پزشکان ستاده بنزدش بپا

برش دارو و شربت و بس دوا

که فرمان او هست برما روا

سرو جان نمائیم او را فدا

چنان شاد شد دختر بردیا

که داماد او شد خشایار شا

زر و سیم پس دختر بردیا

نثار قدوم خشایارشا

قضا باز دولت بد اندر هوا

که تا خود نمایند سلطان که را

اگر پشّه‌ای بودم اندر هوا؟

اگر اشتری بودم اندر چرا؟