چو در چشم شاهد نیاید زرت

زر و خاک یکسان نماید برت

برو هر چه می‌بایدت پیش گیر

سرِ ما نداری سر ِخویش گیر

نه در هر سخن بحث کردن رواست

خطا بر بزرگان گرفتن خطاست

یکی کرده بی آبرویی بسی

چه غم دارد از آبروی کسی

بسا نام نیکوی پنجاه سال

که یک نام زشتش کند پایمال

به تندی سبک دست بردن به تیغ

به دندان برد پشت دست دریغ